Letras Galegas 2021: A poesía de Xela Arias (03)

A de Xela Arias é unha poesía culta, mais non culturalista. Nela conflúen ecos de Rilke e Hölderlin, mais tamén de Rosalía de Castro e os traballos literarios da Xeración Nós, así como tamén comparecen influencias da poesía da xeración Beat, as referencias á cultura rock como Lou Reed, un diálogo constante e sempre fértil con outras artes, como a escultura, a fotografía, a pintura.

 

Todo isto acaba por configurar unha poesía de corte vangardista, cunha linguaxe violenta atrapada en si mesma, convertendo o poema nun artefacto inestable, complexo e cheo de referencias a un mundo que nunca antes fora poetizado en galego.

 

A de Xela Arias é unha poesía do amor non idealizado, do amor contraditorio. Tamén é a poesía das problemáticas contemporáneas do individuo, difuminado na cidade, da fuxida do ritmo frenético do sistema mediante as drogas, que se presentan en forma de metáforas animais sobre os que se pode ir a lombos. É unha poesía onírica, de imaxe visionaria de corte surrealista. E é, en definitiva, unha poesía da linguaxe, sempre inconforme coas constricións creativas que a linguaxe lle supón ao poema. Trátase dunha poesía moi intensa que lle esixe a quen a lea moita atención e perspicacia.